Fizyka

Zero bezwzględne

Zero bezwzględne - temperatura równa zero w termodynamicznej skali temperatur, czyli jest to temperatura, w której wszystkie elementy układu termodynamicznego uzyskują najniższą z możliwych energii. Temperatura ta odpowiada −273,15°C = 0 K.

Ruch jednostajny prostoliniowy

Ruch jednostajny prostoliniowy to taki ruch, którego torem jest linia prosta a prędkość ciała jest stała np. ruch pociągu lub samochodu poruszających się ze stałą prędkością po linii prostej.

Pierwszy astronauta na Księżycu

W niedzielę 20 lipca 1969 roku o godzinie 2:56 amerykański astronauta Neil Armstrong jako pierwszy człowiek stanął na Księżycu. Był dowódcą misji Apollo 11.
Krok człowieka, który stał się skokiem w dziejach ludzkości, śledziło na żywo 600 milionów widzów.

Teleskop

Za pierwsze znane praktyczne teleskopy zostały skonstruowane przy użyciu szklanych soczewek w Holandii na początku XVII przez Hansa Lipperheya, a wkrótce Galileusza we Włoszech.

Klepsydra

Najstarsze wersje klepsydry pochodzą z terenów Egiptu i Mezopotamii i datowane są na 1500 lat p.n.e. Starożytni Grecy używali klepsydry wodne do ćwiczeń retorycznych – odmierzany czas powodował, że uczyli się zwięźle formułować myśli i to co chcą przekazać innym.

Optyka

Optyka to dział fizyki, zajmujący się badaniem natury światła, prawami opisującymi jego emisję, rozchodzenie się, oddziaływanie z materią oraz pochłanianie przez materię.

Zasady dynamiki Newtona

Zasady dynamiki Newtona – trzy zasady leżące u podstaw mechaniki klasycznej i całej fizyki klasycznej, zwanej też niutonowską. Zasady dynamiki określają związki między ruchem ciała a siłami działającymi na nie, dlatego zwane są też prawami ruchu.

Elektrodynamika

Elektrodynamika to dział fizyki zajmujący się badaniem zachowania się ciał obdarzonych ładunkiem elektrycznym, w szczególności:
- wytwarzaniem pól przez ładunki
polami pochodzącymi od spoczywających ładunków elektrycznych (elektrostatyka)
- polami pochodzącymi od ładunków w ruchu (magnetyzm)
- oddziaływaniami ww. pól z ładunkami elektrycznymi (stąd człon dynamika w nazwie)

Mechanika

Mechanika to nauka techniczna oraz dział fizyki. W fizyce jest to dział opisujący ruch i odkształcenie ciał materialnych lub ich części na skutek ich wzajemnych oddziaływań oraz badający stan ich równowagi.

Akustyka

dział fizyki i techniki zajmujący się zjawiskami związanymi z powstawaniem, propagacją i oddziaływaniem fal akustycznych. Ze względu na różnorodność działów akustyka jest obecnie traktowana jako nauka interdyscyplinarna, obejmująca poświęconą zagadnieniom podstawowym akustykę ogólną, oraz szereg działów akustyki stosowanej, zajmujących się praktycznym zastosowaniem zjawisk akustycznych.

Gaz doskonały

Gaz doskonały to

abstrakcyjny, matematyczny model fizyczny gazu, spełniający następujące warunki:

brak oddziaływań międzycząsteczkowych z wyjątkiem odpychania w momencie zderzeń cząsteczek,
objętość cząsteczek jest znikoma w stosunku do objętości gazu,
zderzenia cząsteczek są doskonale sprężyste,
cząsteczki znajdują się w ciągłym chaotycznym ruchu.

Zasada Ernsta Macha

Zasada Macha (sformuowana przez austriackiego fizyka Ernsta Macha) mówi, że cała materia we Wszechświecie jest ze sobą ściśle powiązana, a masa ciała nie jest jego wewnętrzną cechą, ale skutkiem oddziaływania pozostałej materii Wszechświata.

Prawa Keplera

Niemiecki fizyk Johannes Kepler sformuował swoje trzy prawa astronomiczne opisujące ruch planet wokół Słońca. I prawo Keplera mówi, że każda planeta Układu Słonecznego porusza się wokół Słońca po orbicie w kształcie elipsy, w której w jednym z ognisk jest Słońce. II prawo Keplera mówi, że w równych odstępach czasu promień wodzący planety, poprowadzony od Słońca, zakreśla równe pola, a III prawo Keplera stosunek kwadratu okresu obiegu planety wokół Słońca do sześcianu wielkiej półosi jej orbity jest stały dla wszystkich planet w Układzie Słonecznym.

Prawo grawitacji Newtona

Isaac Newton dostrzegł, że obiekty na Ziemi przyciągane są przez jakąś przyspieszającą je siłę.

Zasada zachowania energii

Zasada zachowania energii zostało sformułowane przez Émilie du Châtelet empiryczne prawo fizyki, stwierdzające, że w układzie izolowanym suma wszystkich rodzajów energii układu jest stała w czasie.

Ep+Ek=const.

Ruch harmoniczny

Ruch harmoniczny to ruch drgający, w którym na ciało działa siła o wartości proporcjonalnej do wychylenia ciała z jego położenia równowagi, skierowana zawsze w stronę punktu równowagi. Wykres wychylenia ciała od położenia równowagi w zależności od czasu jest tzw. krzywą harmoniczną.

Prawo Hooke'a

Prawo Hooke'a to prawo mechaniki określające zależność odkształcenia od naprężenia. Głosi ono, że odkształcenie ciała pod wpływem działającej na nie siły jest proporcjonalne do tej siły. Stosunek naprężenia wywołanego przyłożeniem siły do powstałego odkształcenia, jest nazywany współczynnikiem sprężystości. Ta prawidłowość została sformułowana przez angielskiego fizyka Roberta Hooke’a w 1660 r.

Ruchy Browna

Ruchy Browna to chaotyczne ruchy cząstek w płynie, wywołane zderzeniami zawiesiny z cząsteczkami płynu. W 1827 roku szkocki biolog Robert Brown obserwując przez mikroskop pyłki kwiatowe w zawiesinie wodnej dostrzegł, iż znajdują się one w nieustannym, chaotycznym ruchu.

Teoria Chaosu

W teorii chaosu zakłada się, że złożoność zjawisk może być przyczyną znacznie odmiennych w czasie zachowań układów (wykładniczym rozbieganiem się trajektorii w przestrzeni fazowej) o podobnych portretach fazowych na poszczególnych etapach cyklu.

Termodynamika

Termodynamika to dział fizyki zajmujący się badaniem energetycznych efektów wszelkich przemian fizycznych i chemicznych, które wpływają na zmiany energii wewnętrznej analizowanych układów.
Zerowa zasada termodynamiki głosi, że: Jeśli układy A i B mogące ze sobą wymieniać ciepło są ze sobą w równowadze termicznej, i to samo jest prawdą dla układów B i C, to układy A i C również są ze sobą w równowadze termicznej.
Pierwsza zasada termodynamiki to jedno z podstawowych praw termodynamiki, jest sformułowaniem zasady zachowania energii dla układów termodynamicznych. Zasada stanowi podsumowanie równoważności ciepła i pracy oraz stałości energii układu izolowanego. dU=Q+W, gdzie dU - zmiana energii wewnętrznej Q - ciepło, W - praca
Druga zasada termodynamiki to podstawowe prawo termodynamiki określające nieodwracalność niektórych procesów makroskopowych przebiegających ze skończoną prędkością. Nieodwracalne w szczególności są procesy: wymiany ciepła przy skończonej różnicy temperatur, procesy z tarciem, dyfuzją, rozprężaniem gazów do próżni itd. Zachodzą one samorzutnie tylko w jednym kierunku.
Trzecia zasada termodynamiki może być sformułowana jako postulat: nie można za pomocą skończonej liczby kroków uzyskać temperatury zera bezwzględnego (zero kelwinów), jeżeli za punkt wyjścia obierzemy niezerową temperaturę bezwzględną.
Czwarta zasada termodynamiki – w termodynamice nierównowagowej jest to zwyczajowe określenie tzw. relacji wzajemności Onsagera, które stwierdzają symetrię związków między tzw. uogólnionymi siłami termodynamicznymi a wywołanymi przez nie przepływami. Relacje te zostały podane w 1931 przez Larsa Onsagera, który za ich sformułowanie i wyprowadzenie otrzymał w 1968 nagrodę Nobla w dziedzinie chemii.

Równanie Bernoulliego

Równanie Bernoulliego to jedno z podstawowych równań hydrodynamiki płynów idealnych, sformułowane przez Daniela Bernoulliego w 1738 roku. Równanie Bernoulliego opisuje zachowanie gęstości energii całkowitej na linii prądu.

Teoria barw Newtona

Tarcza Newtona (również krążek Newtona) – to dysk z radialnymi, kolorowymi sektorami, np. w kolorach tęczy, których barwy i wielkości są tak dobrane, aby przy szybkim obracaniu się krążka obserwator widział go jako jednolicie biały. Isaac Newton zaprezentował w ten sposób w roku 1704 addytywne mieszanie barw: odpowiednia kombinacja barw chromatycznych daje w wyniku zmieszania achromatyczne wrażenie bieli lub inne wrażenie barwne

Zasada Huygensa

Zasada Huygensa to zasada stosowana do określenia rozchodzenia się fali w ośrodku, mówiąca, iż każdy punkt ośrodka, do którego dotarło czoło fali, można uważać za źródło nowej fali kulistej. Wypadkową powierzchnię falową tworzy powierzchnia styczna do wszystkich powierzchni fal cząstkowych i ją właśnie obserwuje się w ośrodku.

Prawo Snella

Prawo Snella to prawo fizyki opisujące zmianę kierunku biegu promienia światła przy przejściu przez granicę między dwoma ośrodkami przezroczystymi o różnych współczynnikach załamania. Prawo to wzięło swą nazwę od holenderskiego astronoma i matematyka Willebrorda Snella zwanego Snelliusem, który jako pierwszy opublikował poprawne rozumowanie dotyczące tego zagadnienia w roku 1621.

Prawo Bragga

Prawo Bragga to zależność wiążąca strukturę kryształu z długością fali promieniowania padającego na kryształ i kątem, pod którym obserwowane jest maksimum interferencyjne.

Dyfrakcja Fraunhofera

W optyce równanie dyfrakcyjne Fraunhofera służy do modelowania dyfrakcji fal, gdy fale płaskie padają na obiekt uginający się, a obraz dyfrakcyjny jest oglądany z wystarczająco dużej odległości (odległość spełniająca warunek Fraunhofera) od obiektu (w odległym - obszar pola), a także podczas oglądania w płaszczyźnie ogniskowej soczewki obrazowej.

Efekt Dopplera

Efekt Dopplera to zjawisko fizyczne występujące dla fal, polegające na powstawaniu różnicy częstotliwości fali wysyłanej przez jej źródło oraz częstotliwości fali rejestrowanej przez obserwatora, który porusza się względem tego źródła.

Prawo Ohma

Prawo Ohma to podstawowe prawo obwodów elektrycznych głoszące, że natężenie prądu (I) płynącego przez przewodnik jest proporcjonalne do napięcia (U) przyłożonego do jego końców. Wzór na prawo Ohma to: U=R⋅I.

Reguła Fleminga (Reguła lewej dłoni)

Reguła lewej dłoni, reguła Fleminga to reguła określająca kierunek i zwrot wektora siły magnetycznej.

Równania Maxwella

Równania Maxwella to cztery podstawowe równania elektrodynamiki klasycznej zebrane i rozwinięte przez Jamesa Clerka Maxwella. Opisują one właściwości pola elektrycznego i magnetycznego oraz zależności między tymi polami.

Prawo Plancka

Prawo Plancka to prawo opisujące emisję promieniowania elektromagnetycznego przez ciało doskonale czarne będące w równowadze termodynamicznej znajdujące się w danej temperaturze.

Efekt fotoelektryczny

Efekt fotoelektryczny to zjawisko fizyczne polegające na emisji elektronów z powierzchni przedmiotu, zwane również precyzyjniej zjawiskiem fotoelektrycznym zewnętrznym – dla odróżnienia od wewnętrznego.

W zjawisku fotoelektrycznym wewnętrznym nośniki ładunku są przenoszone pomiędzy pasmami energetycznymi, na skutek naświetlania promieniowaniem elektromagnetycznym (na przykład światłem widzialnym) o odpowiedniej częstotliwości, zależnej od rodzaju przedmiotu.

Równanie falowe Schrodingera

Równanie Schrödingera to jedno z podstawowych równań nierelatywistycznej mechaniki kwantowej, sformułowane przez austriackiego fizyka Erwina Schrödingera w 1926 roku. Równanie to pozwala opisać ewolucję stanu układu kwantowego w czasie w sposób znacznie dokładniejszy, niż czyni to mechanika klasyczna.

Zasada nieoznaczoności Heisenberga

Zasada nieoznaczoności mówi, że nie można z dowolną dokładnością wyznaczyć jednocześnie położenia i pędu cząstki. Odkryta i sformułowana przez Wernera Heisenberga w 1927 roku, jest konsekwencją dualizmu korpuskularno-falowego.

Interpretacja kopenhaska

Interpretacja kopenhaska funkcji falowej jest interpretacją probabilistyczną. Mianowicie gęstość prawdopodobieństwa znalezienia cząstki w danym punkcie jest równa kwadratowi modułu funkcji falowej w tym punkcie.

Kot Schrodingera

Kot Schrödingera to eksperyment myślowy, czasem nazywany paradoksem, opublikowany w 1935 roku przez austriackiego fizyka, Erwina Schrödingera, laureata Nagrody Nobla z dziedziny fizyki w roku 1933, w trzech częściach artykułu przeglądowego Obecna sytuacja w mechanice kwantowej.

Paradoks EPR

Paradoks EPR to eksperyment myślowy, który miał na celu wykazanie niezupełności mechaniki kwantowej. Jego nazwa pochodzi od nazwisk trzech fizyków: Alberta Einsteina, Borysa Podolskiego i Nathana Rosena, którzy go zaproponowali.

Zakaz Pauliego

Zakaz Pauliego została zaproponowana przez Wolfganga Pauliego w 1925 roku dla wyjaśnienia zachowania się fermionów, czyli cząstek o spinie połówkowym.

Nadprzewodnictwo

Nadprzewodnictwo to stan materiału polegający na zerowej rezystancji, jest osiągany w niektórych materiałach w niskiej temperaturze.

Atom Rutherforda

Model atomu Rutherforda został opublikowany w 1911 roku model atomu opracowany przez Ernesta Rutherforda.

Żarówka

Żarówka - elektryczne źródło światła, w którym ciałem świecącym jest silnie rozgrzane przepływem prądu włókno wykonane z trudno topliwego materiału (pierwotnie grafit, obecnie wolfram). Drut wolframowy jest umieszczony w szklanej bańce wypełnionej mieszaniną gazów szlachetnych (np. argon z 10-procentową domieszką azotu) lub próżnią. Włókno osiąga temperaturę 2500–3000 K. Pierwsze lampy żarowe konstruowano w połowie XIX wieku. 6.10.1879 roku Thomas Edison przedstawił swój wynalazek i zrewolucjonizował formę oświetlenia na całym świecie. Pierwsza żarówka posiadała skrętkę wykonaną ze zwęglonego drewna bambusowego, a czas jej świecenia wynosił zaledwie 600 godzin.

Przepływ masy

Przepływ masy – iloczyn gęstości, prędkości przepływu płynu przepływającego przez przewód rurowy (rurę) i powierzchni przekroju tego przewodu . Jednostką fizyczną jest masa/czas. W technice najczęściej stosuje się [kg/s].

Przepływ objętości

Przepływ objętości – ilość wody, przepływającej przez poprzeczny przekrój koryta rzeki w jednostce czasu. Iloczyn prędkości przepływu czynnika (płynu) przepływającego przez przewód rurowy (rurę) i powierzchni przekroju tego przewodu . Najczęściej podawana jest w [m3/s].

Ciśnienie

Ciśnienie – to wielkość określona jako wartość siły F działającej prostopadle do powierzchni, podzielona przez powierzchnię S, na jaką ona działa. W fizyce stosuje w paskach [Pa]. Tę jednostkę nazwano na cześć francuskiego uczonego Blaise’a Pascala.

Częstotliwość

Częstotliwość - to liczba cykli zjawiska okresowego T występujących w jednostce czasu. W fizyce stosuje się w hercach [Hz]. Częstotliwość 1 herca, odpowiada występowania jednego cyklu w 1 sekundzie. Najczęściej częstotliwość rozważa się w ruchu obrotowym, częstotliwość drgań, napięcia, fali.

Okres obrotu

Okres obrotu – to czas jaki upływa między dwoma kolejnymi momentami, w których wirujące jednostajnym ruchem obrotowym ciało przybiera tę samą orientację w przestrzeni. Okres obrotu T, ciała wirującego z prędkością kątową ω wyraża się wzorem: T=2π/ω. Jego jednostką jest sekunda.

Prędkość kątowa

Prędkość kątowa – wielkość wektorowa opisująca ruch obrotowy (np. ruch po okręgu) ciała. Jest wektorem leżącym na osi obrotu ciała i skierowanym zgodnie z regułą śruby prawoskrętnej. Jego jednostką w układzie SI jest radian na sekundę [rad/s].

Pojemność elektryczna

Pojemność elektryczna C – jest równa stosunkowi ładunku elektrycznego Q do potencjału U wywołanego obecnością tego ładunku. Jednostką fizyczną w układzie SI jest farad [F].

Ładunek elektryczny

Ładunek elektryczny – to własność materii przejawiająca się w oddziaływaniu elektromagnetycznym ciał obdarzonych tym ładunkiem. Oddziaływanie ciał obdarzonych ładunkiem odbywa się poprzez pole elektromagnetyczne. Jego jednostką fizyczną jest Kulomb [C], nazwa pochodzi od francuskiego fizyka Charles’a Coulomba.

Indukcyjność

Indukcyjność – to stosunek strumienia pola magnetycznego Φ do natężenia prądu elektrycznego I. Jego jednostką w układzie SI jest henr [H], którego nazwa pochodzi od amerykańskiego fizyka Josepha Henry’ego.

Konduktancja

Konduktancja (przewodność elektryczna) – jest odwrotnością rezystancji. Jest więc miarą podatności elementu na przepływ prądu elektrycznego. Konduktancję oznacza się symbolem G (wielka litera G). Jednostką konduktancji w układzie SI jest simens 1 [S]. Jego nazwa pochodzi od niemieckiego inżyniera Wernera Siemensa.

Potencjał elektryczny

Potencjał elektryczny – jest to iloraz energii potencjalnej Ep punktowego ciała naelektryzowanego ładunkiem q i wartości tego ładunku. Różnica potencjałów elektrycznych nazywamy napięciem. Jego jednostką jest wolt [V], którego nazwa pochodzi od włoskiego fizyka, badacza zjawisk elektrycznych Alessandra Wolty.

Natężenie prądu elektrycznego

Natężenie prądu elektrycznego – to uporządkowany ruch ładunków elektrycznych. Stosunek ładunku elektrycznego q, który przepływa przez poprzeczny przekrój przewodnika, do czasu t przepływu tego ładunku. Jednostką natężenia prądu elektrycznego w układzie SI jest amper 1 [A], którego nazwa pochodzi od francuskiego fizyka i matematyka André Marie Ampère’a, zwanego ojca elektromagnetyzmu.

Rezystancja

Rezystancja – to stosunek napięcia U do natężenia prądu elektrycznego I. Jego jednostką w układzie SI jest om 1 [Ω], którego nazwa pochodzi od nazwiska niemieckiego fizyka George’a Ohma.

Dawka pochłonięta

Dawka pochłonięta – to ilość energii promieniowania jonizującego pochłoniętej przez jednostkę masy ośrodka. Jego wielkością jest oznaczona literą D (wielka litera D). Jednostką dawki pochłoniętej w układzie SI jest gray 1 [Gy], którego nazwa pochodzi od brytyjskiego badacza promieniowania Louisa Harolda Graya.

Dawka równoważna

Dawka równoważna H – pojęcie pochodne od dawki pochłoniętej D, uwzględnia wpływ rodzaju promieniowania jonizującego na skutki biologiczne zachodzące w tkance lub organie przez wprowadzenie współczynnika wagowego promieniowania jonizującego. Jednostką dawki równoważnej w układzie SI jest siwert [Sv], którego nazwa pochodzi od szwedzkiego fizyka, pioniera badań nad pomiarem dawek promieniowania i ich skutków biologicznych, Rolfa Maximiliana Sieverta.

Radioaktywność

Radioaktywność – zdolność jąder atomowych do rozpadu promieniotwórczego, który najczęściej jest związany z emisją cząstek alfa, cząstek beta oraz promieniowania gamma. Jego jednostką jest bekerel [Bq], którego nazwa pochodzi od francuskiego fizyka i chemika Henriego Becquerela, który wraz z Pierre’em Curie i Marią Skłodowską-Curie otrzymał w 1903 roku Nagrodę Nobla za odkrycie i badanie promieniotwórczości.

Energia światła

Energia światła – jest ilością energii zawartą w fali elektromagnetycznej. Można ją wyrazić za pomocą wzoru: E=h*f
Jego jednostką jest talbot [T], którego nazwa pochodzi od angielskiego fizyka Williama Henry’ego Foxa Talbota i została zaproponowana w 1836 roku. Jest ona używana w interferometrii i polega na mierzeniu ilości fali światła, która jest potrzebna do powstania określonego interferogramu.

Luminancja

Luminancja – punkt powierzchni w danym kierunku. Wielkość fotometryczna wyrażająca iloraz elementarnej światłości dI, jaką emituje elementarne otoczenie dS danego punktu w tym kierunku, do wielkości pozornej tego otoczenia widzianej z danego kierunku. Jednostką luminancji jest kandela na metr kwadratowy [cd/m^2].

Natężenie oświetlenia

Natężenie oświetlenia – to gęstość strumienia świetlnego padającego na daną powierzchnię, równa granicy ilorazu strumienia świetlnego Φ padającego na powierzchnię, do jej pola S, przy S dążącym do 0.

Strumień świetlny

Strumień świetlny – wielkość fizyczna z dziedziny fotometrii wizualnej określająca całkowitą moc światła emitowanego z danego źródła światła mogącego wywołać określone wrażenie wzrokowe. Strumień świetlny oznaczamy literą Φ. Jego jednostką jest lumen [lm].

Światłość

Światłość – to wielkość charakteryzująca wizualną jasność źródła światła. Światłość jest podstawową wielkością w fotometrii wizualnej. Światłość I jest równa stosunkowi strumienia świetlnego Φ emitowanego w nieskończenie mały kąt bryłowy ω do wartości tego kąta. Jednostką światłości jest kandela [cd].

Prędkość

Prędkość – to wektorowa wielkość fizyczna wyrażająca zmianę wektora położenia w czasie. Jednostką prędkości w układzie SI jest metr na sekundę [m/s].

Prędkość wiatru w skali Beauforta

Prędkość wiatru – to prędkość charakteryzowana przez prędkość średnią i prędkość w porywach. Do określenia prędkości wiatru używane są następujące jednostki: m/s, km/h oraz węzły. Do opisu prędkości wiatru stosuje się w stopniach Beauforta [B]; Tę skalę opracował w 1806 roku Francis Beaufort, irlandzki hydrograf, oficer floty brytyjskiej. Zasadniczą jej cechą jest możliwość względnej oceny siły wiatru na podstawie obserwacji powierzchni morza lub obiektów na lądzie. Rodzaj fali i użyta do jej określenia wysokość odnosi się do stanu na pełnym morzu. Znając prędkość wiatru można oszacować stopień Beauforta, korzystając ze wzoru: B=v+10/6

Przyspieszenie

Przyspieszenie – definiuje się jako pochodną prędkości po czasie (jest to miara zmienności prędkości). Jest wielkością wektorową, gdzie wartość tego wektora jest równa wartości pochodnej prędkości względem czasu w danej chwili. Jego jednostką w układzie SI jest metr na sekundę do kwadratu [m/s^2].

Moment siły

Moment siły – to iloczyn wektorowy promienia wodzącego r ⃗, o początku w punkcie O i końcu w punkcie przyłożenia siły oraz siły F ⃗. Jego jednostką jest niutonometr [Nm].

Siła

Siła – jest wielkością wektorową miarą oddziaływań fizycznych między ciałami. Jednostką siły w układzie SI jest niuton [N], którego nazwa pochodzi od angielskiego fizyka, astronoma, matematyka, alchemika i filozofa Isaaka Newtona.

Wskaźnik masy ciała

Wskaźnik masy ciała (z ang. Body Mass Index, w skrócie BMI) – współczynnik powstały przez podzielenie masy ciała podanej w kilogramach przez kwadrat wysokości [h^2] podanej w metrach. Klasyfikacja (zakres wartości) wskaźnika BMI została opracowana wyłącznie dla dorosłych i nie może być stosowana u dzieci. Dla oceny prawidłowego rozwoju dziecka wykorzystuje się siatki centylowe, które powinny być dostosowane dla danej populacji. Oznaczanie wskaźnika masy ciała ma znaczenie w ocenie zagrożenia chorobami związanymi z nadwagą i otyłością, na przykład: cukrzycą, chorobą niedokrwienną serca, miażdżycą. Przyjmuje się, że wyższe wartości BMI wiążą się ze zwiększonym ryzykiem dla zdrowia i życia. Antropometryczny współczynnik masy ciała został opracowany w 1832 roku przez belgijskiego matematyka Adolfa Queteleta.
Wzór na BMI, gdzie masa ciała m jest podana w kilogramach [kg], a wysokość ciała h w metrach [m]: BMI=m/h^2 =[kg/m^2]
Dla masy podanej w funtach [lb] a wysokości w calach [in].
BMI=m/h^2 *703=[lb/(in^2)]

Gęstość

Gęstość – jest cechą charakterystyczną substancji, a w określonych warunkach standardowych stanowi jedną z najważniejszych cech substancji – służy do obliczania masy i ciężaru określonej objętości substancji. Jednostką gęstości jest [kg/m^3].

Lepkość dynamiczna

Lepkość dynamiczna η – (η = „Eta”) jest miarą odporności na obciążenia dynamiczne lub lepkości danego płynu (płyn: substancja ciekła, płynąca). Im większa lepkość, tym gęstszy (mniej płynny) jest płyn; im mniejsza lepkość, tym jest on rzadszy (bardziej płynny). Jego jednostką jest kilogram na metr razy sekundę [kg/((m*s))].

Lepkość kinematyczna

Lepkość kinematyczna η_k – jest to stosunek lepkości dynamicznej η do gęstości płynu ρ. Jego jednostką w układzie CGS jest stokes [St].

Liczność materii

Liczność materii – to wielkość fizyczna określająca ilość materii poprzez podanie stosunku liczby dowolnych cząstek tworzących danek obiekt fizyczny do liczby atomów zawartych w 12 g czystego izotopu węgla C. Jego jednostką w układzie SI jest mol [mol], który odpowiada liczbie ok. 6,022*10^23 cząstek.

Indukcja magnetyczna

Indukcja magnetyczna – to wielkość wektorowa opisująca pole magnetyczne. Jego jednostką w układzie SI jest tesla [T], którego nazwa pochodzi od nazwiska serbsko-amerykańskiego inżyniera pochodzącego z Chorwacji Nikola Tesli.

Siła magnetomotoryczna

Siła magnetomotoryczna – to cyrkulacja wektora natężenia pola magnetycznego, czyli całka okrężna natężenia pola magnetycznego wzdłuż dowolnej zamkniętej krzywej i jest równa natężeniu prądu przepływającemu przez dowolną powierzchnię ograniczoną krzywą całkowania.
Dla zwojnicy siła magnetomotoryczna dowolnej krzywej obejmującej zwoje zwojnicy jest równa: 𝐹=𝐼∗𝑧
Jednostką siły magnetomotorycznej w układzie MKS jest amperozwój 𝐴𝑧.

Strumień indukcji magnetycznej

Strumień indukcji magnetycznej – to strumień pola dla indukcji magnetycznej. Jego jednostką jest weber [Wb], którego nazwa pochodzi od niemieckiego fizyka Wilhelma Webera.

Czas

Czas – jedno z podstawowych pojęć filozoficznych, wielkość fizyczna określająca kolejność zdarzeń oraz odstępy czasowe między zdarzeniami. Jednostką czasu w układzie SI jest sekunda [s].